İktidara gelmenin dayanılmaz maliyetine
hangi can dayanır?

Sanatta ya da herhangi bir işte “zirve”ye gelmişlerden şu sözleri duymuş olmalısınızdır: “Zirvede kalabilmek, zirveye çıkabilmekten daha zordur” derler.
Siyasette de böyle…
Hayat bu.
Sürprizlerle dolu; rüzgâr arkadan eser, rakibin ayağı tökezlenir falan filan…
Ve tabii ki kendi güç ve gayretiniz de bunlarla birleşince, belki de başkaları için hayal olup uzun uğraşlar gerektiren şeyler, sizin için çok kısa bir zamanda gerçek olur ve kendinizi “bir anda” siyasetin zirvelerinde buluverebilirsiniz.
Buraya kadar güzel ve her kula nasip olmayacak bir şeydir de; asıl güçlük işte o zaman başlar.
Çünkü başta da söylediğimiz gibi; orada tutunmak çoğu zaman tırmanmaktan daha da zor bir şeydir.
Tutundunuz tutundunuz.
Tutunamazsanız herkesten daha yükseklerden düşersiniz aşağılara.
Zaten bu nedenledir ki kimileri neme gerek deyip “erken jübile” yapmayı bile tercih ederler.
Ya da düşerken “zaten inecektim” der Nasrettin Hoca’nın eşeğinden düştüğü zaman söylediği gibi ama herkes ne olduğunu çok iyi anlar da arkasından anlatır da.
Kimileri de sırf oralarda bir süre daha tutunabilmek için birilerine bu toplumun kesesinden, bu toplumun geleceğinden taviz üzerine taviz verir; kendisi zorlandıkça toplumu zorlar.
*
Özellikle siyasette “zirve” cazibelidir.
Hatta bütün bir toplumun beklentilerinin odağına oturduğunuz için “kutsal”dır da.
İnsanlar sizi aslında iktidar imkanlarının değil, “beklentilerinin” zirvesine oturtmuşlardır çünkü
Ve mutlaka kendileri için bir şeyler yapmanızı beklerler sizden.
Örneğin hayat pahalılığı,
Örneğin işsizlik,
Örneğin çocukları için gelecek,
Örneğin trafik ve çevre sorunları,
Örneğin adalet, huzur, düzen.
Hatta çok vaad etmiş de beklentiye sokmuşsanız o sözünü ettiğiniz “refah” artışını da.
*
İşin enteresan tarafı, o insanların sıkıntıları ne kadar çok birikmiş, çetrefilleşmişse; bunların etkisiyle sizin “tırmanma”nız o kadar kolaylaşır da, bütün bunların yükünü işte tam o “zirve”ye oturduğunuz zaman sırtınızda hissedersiniz.
Siz “çıkarken” rakiplerinizi alaşağı eden unsurlar bu sefer sizin omuzlarınıza binen sorumluluklarınızdır.

Siyasette istense de istenmese de her çöküntü birilerini götürürken onun yerine mutlaka birilerini getirecektir.
Asıl başarı “gelmek” değil; geldikten sonra “geçici”liğe düşmeden orada kalabilmek, bu toplumun beklentilerini karşılayabilmektir.

*

Siyasette iktidarlar belki çoğu zaman tek bir isimle simgelenir ama gerçekte “takım” işidir.
Gelirken o kadar olmasa da orada tutunabilmek ve toplumun beklentilerini karşılayabilmek, ancak o iktidar olmayı sağlayan kötü gidişi tersine çevirebilecek bir “takım”la olur.
Bilirsiniz; konserlerde gözler daha çok solist ve orkestra şefinin üzerindedir ama geride hepsi de birbiriyle uyumlu müthiş bir ekip; kemancı, arpçı, kontrbasçı, zilci, davulcu, trompetçi, flütçü, piyanist ve daha niceleri vardır.
Eser birlikte “icra” edilir.
Toplama ekiple konsere çıkarsanız o senfoni bambaşka bir şey olur.
*

“Cosmos” futbol takımını hatırlar mısınız ya da duymuşluğunuz var mı?
Cosmos, kadrosunda Pele’nin, Beckenbauer’ın, Carlos Alberto’nun bulunduğu bir efsane “takım”dır.
Atlantic Records'un sahibi Türk iş adamları Ahmet ve Nasuhi Ertegün, Warner Brothers'ın sahibi Steve Ross'u da aralarına alırlar ve Amerikalılara futbolu sevdirme gibi bir misyon üstlenerek 1970 yılında milyon dolarları bastırırlar ve dünyanın o tarihteki en ünlü futbolcularını transfer ederek tam adıyla “New York Cosmos”u kurarlar.
Cosmos kuruluşunun ikinci yılında şampiyon olur.
Beş yıl sonra bir daha… ama seyirci Cosmos’u tutmaz.
Para babalarının kurduğu, bastırıp başka kulüplerin en iyilerini bünyesine kattığı ve hatta bu transferler için araya; o tarihlerde ABD Başkanı’nın güvenlik danışmanı, daha sonraki yıllardaysa ünlü bir dışişleri bakanı olan Henry Kissenger’in girdiği bu “takım” bir türlü dikiş tutturamaz.
Günden güne zayıflayan kulüp giderek bir “tabela”ya dönüşür ve 1985 yılında kendini feshetmek zorunda kalır.
Çünkü; “siyaset” “para” ve “başka takımların ünlüleri”nin bir araya getirilmesi takım olmaya ve daha ikinci yılda ulaşılan o zirvede kalmaya yetmemiştir.